Podział wierzycieli na grupy – grupa z jednym wierzycielem

Podział wierzycieli na grupy – grupa z jednym wierzycielem

Propozycje układowe w postępowaniach restrukturyzacyjnych mogą przewidywać (i zazwyczaj przewidują) podział wierzycieli na grupy obejmujące poszczególne kategorie interesów.

Strategiczny element postępowania

Propozycje te są składane przez dłużnika, aczkolwiek legitymację do ich złożenia posiada również rada wierzycieli, nadzorca sądowy, zarządca, oraz wierzyciel lub wierzyciele dysponujący odpowiednią sumą wierzytelności. Odpowiednie skonstruowanie propozycji układowych ma ogromne znaczenie dla powodzenia całego postępowania restrukturyzacyjnego. Atrakcyjne warunki restrukturyzacji zobowiązań zachęcą wierzycieli do oddania głosu za układem, a wadliwie skonstruowane propozycje układowe mogą narazić dłużnika na odmowę zatwierdzenia układu przez sąd.

Przykładowe kryteria podziału wierzycieli na grupy

Przykładowe kryteria pozwalające na zakwalifikowanie wierzycieli do poszczególnych grup przewiduje art. 161 ust. 1 p.r. Zgodnie z tym przepisem, do grup wierzycieli można zaliczyć wierzycieli, którym przysługują wierzytelności ze stosunku pracy i którzy wyrazili zgodę na objęcie ich układem, rolników, którym przysługują wierzytelności z tytułu umów o dostarczenie produktów z własnego gospodarstwa rolnego, wierzycieli posiadających wierzytelności zabezpieczone na majątku dłużnika (którzy wyrazili zgodę na objęcie ich układem), a także wierzycieli będących wspólnikami lub akcjonariuszami dłużnika będącego spółką kapitałową.

Kryterium przedmiotowe – wysokość wierzytelności

Oczywiście wskazany w ustawie katalog ma jedynie przykładowy charakter i nic nie stoi na przeszkodzie, aby propozycje układowe przewidywały dodatkowe grupy wierzycieli, lub w ogóle zakładały zupełnie inne kryteria kwalifikujące. Praktyka postępowań restrukturyzacyjnych wskazuje, że propozycje układowe najczęściej przewidują podział według kryterium przedmiotowego, którym jest wysokość wierzytelności. Dłużnicy proponują wtedy podział na grupę wierzycieli, którym przysługują wierzytelności do określonej kwotowo wysokości, oraz na grupę, w której wierzytelności przekraczają ten pułap. Z uwagi na fakt, iż ciężar ekonomiczny zaspokojenia najniższych wierzytelności jest dla dłużnika najmniej odczuwalny, wierzyciele z pierwszej grupy uzyskują zaspokojenie bądź to szybciej, bądź w wyższym stopniu. Odwrotnie – zaspokojenie wierzytelności o najwyższym nominale będzie zazwyczaj wymagało rozłożenia ich spłaty na większą ilość rat, bądź zaspokojenia ich szybciej, ale z uwzględnieniem wyższego poziomu umorzenia.

Ograniczenia restrukturyzacji niektórych wierzytelności

W strukturze zadłużenia restrukturyzowanego podmiotu bardzo często pojawiają się jednak wierzytelności o charakterze publicznoprawnym, którym ustawa przyznaje szczególny status, jeśli chodzi o możliwość ich restrukturyzacji. W zdecydowanej większości przypadków dłużnicy posiadają bowiem zadłużenie z tytułu zaległości podatkowych oraz zobowiązań wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. O ile te pierwsze mogą być restrukturyzowane tak, jak zwykłe wierzytelności handlowe, o tyle zastosowanie wobec ZUS kryterium odnoszącego się do wysokości wierzytelności mogłoby okazać się dla dłużnika brzemienne w skutkach.

Zgodnie z art. 160 ust. 1 p.r. restrukturyzacja zobowiązań z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez dłużnika jako pracodawcę, z tytułu składek na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, Fundusz Emerytur Pomostowych, z tytułu składek na własne ubezpieczenia społeczne i ubezpieczenie zdrowotne dłużnika oraz innych zobowiązań dłużnika wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w szczególności odsetek za zwłokę od wyżej wymienionych składek, kosztów egzekucyjnych, kosztów upomnienia i dodatkowej opłaty, może obejmować wyłącznie rozłożenie na raty lub odroczenie terminu płatności. Podobne ograniczenia mają miejsce również wobec wierzytelności stanowiących pomoc publiczną (art. 156 ust. 3 p.r.).

Tym samym, przyjęcie układu, w którym ZUS zakwalifikowany zostałby do grupy wierzycieli, w której restrukturyzacja zobowiązań przewiduje ich umorzenie choćby nawet w najmniejszej części, rodziłoby po stronie sądu obowiązek odmowy jego zatwierdzenia. Układ przyjęty w takim kształcie naruszałby bowiem prawo.

Grupa z jednym wierzycielem

Pojawia się zatem pytanie, w jakiej grupie wierzycieli powinien znaleźć się ZUS, skoro w tym przypadku dłużnik nie może skorzystać z tak pożądanego przez niego umorzenia wierzytelności.

Z ekonomicznego punktu widzenia najbardziej uzasadnione wydaje się stworzenie odrębnej grupy, do której kwalifikowani będą wierzyciele, wobec których propozycje układowe mogą przewidywać jedynie rozterminowanie płatności przysługujących im wierzytelności. W zdecydowanej większości przypadków zastosowanie takiego kryterium sprawi, iż do kategorii tej zakwalifikowany zostanie wyłącznie ZUS. Ustawodawca w sposób naturalny kreuje zatem istnienie grupy z jednym wierzycielem. Nie ma jednak przeszkód, aby przy zastosowaniu logicznych i obiektywnych kryteriów, utworzyć grupę, do której zakwalifikowany zostanie tylko jeden wierzyciel, którego wierzytelności wcale nie będą podlegać ograniczeniom restrukturyzacji.

 

 

Portal tworzony przez:

FilipiakBabicz.com

Obserwuj nas

Follow us

Posłuchaj podcastu ResTrue Talks.